اگر امام خامنه ای تنها منادی وحدت در طول تاریخ بود ، اطاعت از کلام او را بر خود واجب
می دانستیم  ، اما برای اطمینان قلب بعضی از عزیزان کلام چند تن از بزرگان را نقل
می کنیم :

* محدث جزایری در توصیف شیخ بهایی می فرماید :
 شیخ بهایی با أرباب مذاهب مختلفه رفتاری حسنه داشت،  چون می ترسید به سبب
اختلاف بین مذاهب ، فتنه شود و خون ها ریخته دشود و جامعه ی مسلمین به خطر افتد.
                                      (مقدمه عوالی اللئالی ص به نقل از کتاب جواهر الغوالی)

*شیخ یوسف بحرانی صاحب کتاب حدائق الناظرة :
 علنی لعن کردن و فحش دادن به فقها ، وترک تقیه ، مخالف است با روایات مستفیضه
از أهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام و سید جزایری نقل کرده که علمای شیعه
که ساکن مکه مشرفه بودند برای علمای اصفهان نامه نوشتند که شما در اصفهان به
رهبران اهل سنت دشنام می دهید و مادر مکه به خاطر این لعن و دشنام شما در عذابیم .
                                                                              (لؤلؤالبحرین ص153)

*آیت الله العظمی میرزا محمد حسن شیرازی :
 بعد از آنکه میرزا شخصی را که می خواست در حرم مطهر لعن بگوید  ، اخراج کرد  ، فرمود :
ما که زحمت کشیده ایم و مشکله ی اختلاف بین شیعه و سنی را به زحمت حل کردیم 
او با یک عملش ممکن است زحمات  را از بین ببرد ، یک لعن در حرم بخواند و تمام این زحمات
به هدر برود .
                                                       (جرعه ای از دریا ، احوالات میرزای شیرازی )

*آیت الله العظمی آخوند خراسانی و آیت الله العظمی میرزا محمد تقی شیرازی :
 اختلاف فرقه های پنج گانه ی اسلامیه در غیر آنچه تعلق به اصول دیانت دارد عمده سبب
تنزل و ضعف دول اسلامیه و مسلط شدن أجانب بر ممالک بزرگ آنها گردیده است .
                                                                     (تاریخ معاصر ایران ج1 ص139)

*آیت الله العضمی بروجردی :
  کتابی که در آن لعن عمر و ابوبکر باشد ، از کتب ضاله است و نباید منتشر شود .
                                                         (خاطرات آیت الله منتظری ج1ص156)

*آیت الله العظمی سید محسن حکیم :
  دو امر سبب شده است که مذهب تشیع منتشر نشود . اول قمه زنی ، دوم کارهایی
که بعضی از جاهلان انجام می دهند و به مذاهب دیگر دشنام می دهند که این کار با
مذهب و فکر و عقیده ی اسلامی سازگاری ندارد .
                                           (السیرة . المسیرة فی حقائق و وثائق ج2 ص457)

                                                                (سایت واحد پژوهشی نفوذ)